Als wijkverpleegkundige verleen je ook terminale zorg. Het afscheid nemen van cliënten komt dan ook regelmatig voor.
"Vandaag heb ik een afsluitend gesprek gehad met de echtgenote van een recent overleden cliënt. Wij als team hebben meneer lang in zorg gehad en dagelijks intensief verzorgd. Door de goede en intensieve mantelzorg van zijn vrouw kon meneer thuis blijven wonen. Mijn bewondering en diep respect gaat dan ook uit naar de echtgenote, wie dagelijks 24/7 haar man heeft verzorgd en zichzelf volledig wegcijferde. Dit bewijst maar weer dat mantelzorgers onmisbaar zijn in de samenwerking met de wijkverpleging. Na maanden lang intensief zorg te hebben verleend, ontstaat er toch een band met de cliënt en in dit geval ook met zijn zorgzame en lieve echtgenote. Er werd wel eens gezegd, 'je bent bijna een kind aan huis'. Naast de serieuze kant van het zorg verlenen en de zorginhoudelijke gesprekken, heb ik ook erg veel plezier gehad en veel gelachen met meneer en mevrouw.
Soms is een situatie triest, maar blijft de humor toch aanwezig. Dit zorgt voor mooie momenten en herinneringen.
Zo kon ik samen met meneer zijn vrouw een beetje plagen over haar 'gat in de hand', de dure bezoekjes aan de kapper en dat ze haar man onder de duim hield. Dit alles met een knipoog natuurlijk. En lekker roddelen over alle zusters hoorde daar ook bij. Dit alles onder het genot van een kopje koffie met een geweldig uitzicht over de stad Vlissingen. Van elke casus blijf je leren en het vormt je als zorgverlener. Sommige cliënten blijven in je geheugen en vergeet je niet, zo ook deze meneer en zijn vrouw. Vandaag dan het afsluitende evaluatiegesprek. Meneer zijn stoel is leeg, wat een 'raar gezicht'. Mevrouw gaf aan zeer tevreden te zijn over de geboden zorg door ons team. Dit is toch altijd fijn om te horen, want daar doe je het voor! Ze heeft zelfs een bedankbrief voor ons geschreven.
Wat is ons werk in de thuiszorg toch mooi en wat is het geweldig om een bijdrage te mogen leveren aan het welzijn en de gezondheid van je medemens!"